Door: Dion Merkelbag

Op een noodlottige avond, gevuld met een overvloed aan alcoholische versnaperingen en dronken toegang tot het wereldwijde web, kwam het communisme tot mij via een iDEAL-linkje. Enkele weken later, met weinig herinneringen van de dronken avond, kwam tot mijn grote verbazing een pakketje binnen. Dit kleine bruine kartonnen doosje, daadwerkelijk geadresseerd aan mij, was beschreven met wat in eerste instantie een dronken handschrift leek. Al snel bleek duidelijk dat dit hoekige en ijzeren schrift Oekraïens was, totaal onleesbaar voor een leek als ik. Na een diepere inspectie van het doosje en de inhoud ervan bleek duidelijk dat ik in mijn beschonken bui de welbekende hamer en sikkel in dog tag-vorm had besteld. Mijn kinderlijke nieuwsgierigheid overwon me en ik ging op verder onderzoek uit.

In mijn handen en hedendaags om mijn melkwitte nek, bleek een dog tag te zijn die geproduceerd was in het welbekende Aziatische land van pseudocommunisme, goedkope troep en ruzies met Hong Kong: China. Het leek bijna alsof dit aluminium plaatje geproduceerd was met mijn cyrillische know-how in gedachten, aangezien er een directe vertaling van de tekst stond in het Frans: Liberté, égalite, fraternité. Voor degenen onder ons die Duits kozen op de middelbare of niet kwamen opdagen voor de lessen betekent dit vrijheid, gelijkheid en broederschap. Deze tekst is afkomstig uit de Franse revolutie, een van de inspiraties voor het welbekende Russische handgemeen van 1917. Uit deze revolutie ontstond de Sovjet-Unie, het voormalige land van goedkope Lada’s, burenruzies op continentaal niveau en vermakelijke internetfilmpjes.

Mijn zoektocht naar verdere informatie zou uiteindelijk leidden tot een reisdocument van een Amerikaanse trust fund-tiener die een land genaamd Transnistrië had bezocht, gelegen tussen Oekraïne en Moldavië. Ik verzamelde al mijn brugklas-topografiekennis en kwam tot de conclusie dat ik geen idee had waar of wat dit land was. Op normale kaarten van de wereld is dit dunne streepje land namelijk gewoon onderdeel van Moldavië. Ik voelde me als Columbus (minus de misdaden tegen de lokale bevolking natuurlijk). Ik had een nieuw land ontdekt!

Het land Transnistrië ontstond in 1992 uit een oorlog van separatisten met Moldavië. Hierna werd een vredesverdrag getekend, wat eigenlijk sinds die tijd in stand is gebleven. Deze de-facto autonome staat is een vreemde eend in de bijt op het wereldtoneel. Hoewel het land sinds 1992 autonoom is, wordt het niet erkend door de Verenigde Naties. Dit betekent dat het alleen diplomatieke banden heeft met Moldavië, Rusland en enkele andere landen. Een ander vreemd aspect van dit glorieus streepje grond op de wereldkaart is de economie. De oude Sovjet staalindustrie is het grootste exportproduct maar het blijkt dat de economie voornamelijk overleeft op basis van de criminele handel in wapens en andere verboden middelen. Het vreemdste aspect van deze staat is het politiek stelsel. Zo is Transnistrië nog steeds communistisch, voert het dezelfde vlag als in de Sovjettijd en “geniet” het nog steeds van een vrij grote invloed van Rusland.

Wie deze communistische tijdscapsule wil bezoeken, zal al snel problemen ondervinden tijdens het plannen van een zomerse roadtrip. Hoewel reizen is toegestaan, is het bijna verplicht om een voertuig met Russisch sprekende bestuurder in te huren. Gelukkig kost zoiets ongeveer vijftig euro maar de meer gierige personen onder ons kunnen last ondervinden van de hoge criminaliteit in dit land als wordt besloten om dit kleine bedrag te besparen. Verder is een paspoort logischerwijs nodig en is het slim om van tevoren in Moldavië je geld te wisselen zodat je niet wisselkoersen à la de Beurskrach meemaakt. Als men na dit geregel het land succesvol heeft weten te bereiken, zijn er enkele aanraders. De hoofdstad Tiraspol staat vol met grandioze oude Sovjetmonumenten en gebouwen in de stijl van onze eigen Erasmustoren. Buiten de steden is het land gekenmerkt door glooiende heuvels, bossen en velden met bloemen en graan. Een kleine tip voor de gezondheid van uw voeten en benen is echter wel dat men moet oppassen voor oude mijnvelden, een hardnekkig overblijfsel van de oorlog van 1992.

Om terug te komen op de eerder genoemde Russische invloed: iedereen herinnert zich nog wel de bijna archaïsch-expansieve overname van de Krim in 2014. Nu blijkt dat Transnistrië een blijvende aanwezigheid van Russische troepen en zogenoemde “politionele” eenheden ondervindt, die met de jaren in aantallen toeneemt. Na de annexatie van de Krim vroeg het hoofd van het Transnistrische parlement zelfs of het land zich kon aansluiten bij de Russische Federatie. Het is mij echter nog niet duidelijk of deze uitspraak vrijwillig was of vrijwillig in de zin van hoe men “vrijwillig” op opvoedingskamp kon in Siberië gedurende de periode 1922-1991. De auteur van dit artikel kan alleen maar concluderen dat wanneer u, beste lezer, dit land nog wil zien in de huidige communistische versie, u snel moet zijn voordat de welbekende wit-blauw-rode vlag vliegt boven Tiraspol.

Een blikje Klok kan schijnbaar toch leiden tot meer kennis in plaats van een afgenomen aantal hersencellen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *